Dirk - Tropicana/PBI Fruitjuice in Brugge

Dirk, aankoopverantwoordelijke en delegee bij Tropicana (onderdeel van PepsiCo International)

Mijn naam is Dirk Franck en ik ben 46 jaar oud. Na een periode in de horeca, werkte ik 10 jaar bij Coca Cola in Zwijnaarde als operator.

Na een onderbreking en enkele interims ben ik in een IBO-contract bij Tropicana in Zeebrugge begonnen. Ik groeide door en werd teamleader. Na 5 jaar ben ik daar gepromoveerd tot production support. Dat heb ik ook 5 jaar gedaan, en nu ben ik sinds vorig jaar aankoopverantwoordelijke voor alle indirecte aankopen voor onze fabriek in Zeebrugge.

Toen ik als teamleader werkte, ben ik delegee geworden. In 2008 ben ik dan verkozen als lid van OR en CPBW.

“De ene dag kerngezond, de volgende dag in een rolstoel”

In 2011 werd ik totaal onverwacht geveld door een bloeding in mijn ruggenmerg. Ik was nochtans kerngezond. Het is een heel ernstige, maar onbekende aandoening.

Ik verbleef toen 3 maanden in het hospitaal, en werd daarna nog 3 maanden ambulant verzorgd, waarbij ik elke dag naar het ziekenhuis moest. De gevolgen van die bloeding waren enorm: ik ben sindsdien verlamd van aan mijn middenrif tot aan mijn voeten, en zit in een rolstoel. Ook de psychologische impact was enorm.

“De aanpassingen op het werk zijn geen compassie, en komen zelfs ook collega’s ten goede”

Gelukkig vatten mijn gezin en mijn werkgever dit heel goed op. De productiemanager en de plant manager zijn zowel in het ziekenhuis als bij mij thuis geweest om ons te steunen. Om  te zeggen tijd te nemen voor mijn revalidatie, en om me te vragen wat moest gebeuren zodat ik terug kon gaan werken.

Ik vroeg om de drempels weg te nemen zodat ik met mijn rolstoel in de fabriek binnen kon. Dat is gebeurd, en ook de man van de wasserij is daar blij mee. Ook de lavabo in het toilet is aangepast. Mijn bureau is verplaatst naar de voorkant van het gebouw, dicht bij de parking. En mijn vrouw mag mij in het gebouw komen afhalen.

De VDAB betaalt 20% van mijn loon omwille van rendementsverlies, en komt ook tussen in mijn verplaatsingskosten. Maar ik heb wel veel meer kosten voor alle aanpassingen: een deftige rolstoel, een huis dichter bij het werk met alleen een gelijkvloerse verdieping, …

Ik ben geleidelijk terug gaan werken: eerst een paar uren, en heb zo verder opgebouwd. Nu werk ik weer voltijds. Wel werk ik op woensdag van thuis uit. Thuiswerk was een systeem dat bestond, maar het was niet bekend. Nu wel.

“Ik wil niet dat mijn handicap een belemmering is”

Mijn handicap heeft me niet belet om van production support door te groeien naar mijn huidige functie. De selecties waren op mijn vraag in Zeebrugge in plaats van in Gent. Voor het overige zijn er geen aanpassingen geweest aan de procedure of de testen, en ben ik het geworden op basis van mijn competenties en ervaring.

Bij de sociale verkiezingen van 2012, mijn eerste met een handicap, werd ik herverkozen in het CPBW, de OR én de syndicale delegatie. Als ABVV zijn we zelfs vooruitgegaan. We hebben nu alle mandaten, ook bij de bedienden. De mensen hebben dus hun vertrouwen in mij behouden, en dat doet deugd.

Vakbondsvergaderingen buiten mijn bedrijf blijf ik ook doen, hoewel dit niet altijd gemakkelijk is. In heel wat gebouwen geraak ik niet boven en moeten vergaderingen op het gelijkvloers doorgaan. Hetzelfde geldt voor vormingen.

“Als vakbond hebben we hier een rol in”

Als delegee heb ik oog voor de noden van mijn collega’s, en probeer ik hen hierbij te helpen.En ik breng dit op het sociaal overleg.

Collega’s die dergelijke zaken meemaken, hebben ondersteuning nodig, ook van hun vakbond. Belangrijk is daarbij een procedure voor terugkeer naar ziekte te laten opnemen in het arbeidsreglement.

Delegees kunnen dit aanpakken, met de hulp van hun beroepssecretaris. De diversiteitsconsulenten staan klaar om hen hierbij te ondersteunen.